Sir Anthony Hopkins

In de bijlage van de ochtendkrant een mooi artikel over de autobiografie van Anthony Hopkins. Minder kritisch dan mijn recensie van 30 november laatstleden. In grote trekken komt het overeen met wat ik eveneens schreef, behalve dan dat ik in Hopkins naargelang het boek vorderde een man herkende die zichzelf zat te verheerlijken. Maar goed... Passons... Voor de fans is het zeker aangename lectuur en een welgekomen geschenk voor onder de kerstboom. 

Anthony Hopkins, de autobiografie

Aangenaam leesbaar boek. Een passage langs een wereld waar de oude filmhelden achter elk hoekje opdagen: John Wayne, John Hurt, Anthony Perkins, Catherine Hepburn, Michael Caine, Laurence Olivier, Peter O'Toole, Ernst Jacobi, Dean Martin, Bing Crosby... Aangezien ik met hen op jonge leeftijd in de cinéma in Leuven kennis maakte, kan ik Anthony Hopkins in zijn leefwereld als jonge man volgen. Maar wat met jongere lezers die andere filmhelden dan de mijne tot hun cinéma-leefwereld rekenen en de oude knarren (nu al lang dood meestal) niet kennen?

Dat Hopkins een drankorgel is geweest, weten zijn fans. Dat hij dankzij de Anonieme Alcoholisten opnieuw op het rechte pad geraakte is een interessant weetje maar meer ook niet.

Bizar, één zinnetje volstaat om hem te laten vertellen dat hij zijn tweede echtgenote – waarmee hij 25 jaar getrouwd was – altijd ontrouw is geweest alvorens hij haar achterliet. Eén zinnetje... Wie zijn maitresse was, of waren, vertelt hij niet. En daarna komt huwelijk nummer drie dat tot vandaag standhoudt.

Ik ga niet alles vertellen want anders is het niet plezant meer voor de anderen die deze biografie zullen lezen. 

Toch nog één ding: Anthony Hopkins is een opvallend zelfingenomen man. Hoewel uit alle feiten blijkt dat hij (zoals zovele andere mensen) veel geluk heeft gehad wat levensloop, succes, gezondheid, enzovoort, betreft, begint hij naar het einde van het boek toe met zichzelf uitbundig te bewieroken en uit te leggen hoe goed hij wel was bij de uitbeelding van bepaalde personages in zijn films. Vandaar misschien de titel van het boek: "We did OK, kid". Vrij vertaald: "We hebben het goed gedaan, jongen." Maar voor hetzelfde geld was het misschien helemaal niet goed gekomen. Dus Hopkins, doe maar gewoon en blijf nederig.

Aan het eind van het boek heel verrassend een tiental pagina's met gedichten van lang gestorven Britse poëten, die behalve voor wie toevallig Germaanse filologie studeert, de meeste lezers niet zullen aanspreken.

Conclusie: aangename ontspannende lectuur maar geen noodzaak om het boek te consumeren om ondertussen wel te genieten van de films waarin Sir Tony mocht meespelen. Met de nadruk op "mocht" want ook in de rollen die een acteur krijgt aangeboden is veel geluk gemoeid, heb ik me laten vertellen.