Er was een tijd... O, zo lang geleden... De tijd dat kerstavond sprookjesachtig was. Buiten was het donker, ijspegels aan de dakgoot, koud, sterren aan de hemel. Binnen was het warm, de stoof brandde. We hadden het niet breed en toch toverde moeder wat lekkers op tafel. We mochten zo lang opblijven als we wilden en babbelen aan tafel. We kregen een glaasje zoete Muscat de Samos. Een stukje gateau. En er bleef nog meer dan genoeg over van alles om op Kerstdag opnieuw dat gevoel van vrolijke eensgezindheid mee te maken bij het proeven en smekkelen.
Die kerstavonden mis ik. Naargelang de tijd verstreek, vervaagde veel. Het sprookje dat je als kind intens beleefde werd een herinnering als zovele. Morgen is het opnieuw kerstavond. Mijn 74ste kerstavond. Het zal gezellig en vredevol zijn, zeker, maar niet meer zoals toen ik dat jongentje van een jaar of tien was...
.webp)
