Schrijven van jongsaf

Vanwaar die drang om te schrijven? Je ne sais pas. We woonden in de W.Coosemansstraat 22 in Kessel-Lo. Als 14-jarige had ik me op zolder een schrijfkamertje ingericht waar ik in het geheim mijn eerste roman schreef. Iets over ridders en vechten en kastelen... Romantisch. Mijn zolderkamertje en ik en de fantasie en de drang om een verhaal op papier te toveren.

Moeder ontdekte het manuscript. Zij las het, neem ik aan, en vernietigde het. Waarom. Tijdverlies, zei ze. Studeren! Geen domme dingen schrijven.

Toch bleef ik schrijven. Stukjes voor de schoolkrant van mijn oudste zus. Gedichten en cursiefjes. In het Sint-Pieterscollege een "Eerste Prijs Opstel". Een schoolkrant tijdens mijn PNT-tijd. Enz.

En later, ja, veel later, volgde de oprichting van mijn eigen uitgeverij Aqua Fortis en heb ik tien jaar lang mijn karige boterham verdiend met het uitgeven van boeken van anderen en ook wat boeken van mezef.

Iets over schrijven

Ik behoor gelukkig tot de generatie die op school onderwezen werd in "schoonschrift". Het was geen kwestie van zomaar een tekst neer te pennen, neen, het moest "mooi" zijn. Dat betekende dat wat je neerpende op hetzelfde moment ook leesbaar moest zijn. Ik hoor dat er een beweging op gang komt om kinderen opnieuw met de pen te leren schrijven. Goed zo, denk ik dan, want schrijven met een pen brengt nuttige hersenfuncties op gang in de communicatie tussen de denkende mens en de schrijvende mens. Met andere woorden: tussen de gedachte, de woordkeuze en de bewegingen van de hand. Een ingewikkeld patroon dat veel kinderen de laatste tijd niet meer onder de knie hebben en tot een zwakke taalkennis en een arm expressievermogen leidt.