Gedicht - Tijd om te zwijgen

Ik vroeg ChatGPT een gedicht te schrijven in de geest en in de stijl van Hugo Claus. Hier volgt wat ik ontving:

Tijd om te zwijgen

Ik heb mijn jeugd begraven
onder natte kranten en dorre monden.
De dag lag open als een dier
dat zijn adem nog niet vertrouwde.

Woorden waren messen,
ik likte ze schoon aan mijn tong.
De liefde kwam te vroeg,
rook naar aarde en naar schuld.

Mijn lichaam leerde bidden
in kamers zonder God,
waar het licht zich schaamde
voor wat wij deden met de nacht.

Ik heb geleerd dat stilte liegt,
dat waarheid schor is
en altijd te luid.
Zelfs nu nog hoor ik haar krassen.

En toch blijf ik spreken,
tegen de muur, tegen mezelf,
alsof taal mij zal redden
van wat ik allang ben geworden.

Gedicht - Ik oefen mij in verdwijnen

 Ik oefen mij in verdwijnen

door mijn naam zacht uit te spreken
tot hij niets meer betekent
dan adem tussen twee stiltes.

Wat ik zeg, staat mij niets toe.
De woorden lopen voor mij uit,
keren zich om,
kijken mij aan alsof ik hun bedenker was.

Elke dag herschrijf ik mijzelf
in zinnen die aarzelen,
alsof waarheid alleen bestaat
bij gratie van correcties.

Ik ben wie ik denk te zijn
tot de taal mij tegenspreekt
en mij leert
hoe voorlopig een mens kan wonen
in zijn eigen stem.

Daarom zwijg ik niet.
Ik blijf proberen.
In elk woord leg ik mij neer
en sta ik weer op,
onaf,
maar hoorbaar.