Ik en de nonnen

Ik heb een hekel aan groene bananen, wespen, Brusselse stinkkaas, narcisten die iedere dag een selfie maken en politici die de boel bedriegen maar NIET aan nonnen. Gisteren keek ik naar een documentaire van Annemie Struyf over de nonnen van Brecht. Ze wonen met 22 in een klooster waar plaats is voor 80 en zoeken een oplossing om "iets" te doen aan hun veel te grote en te dure woongelegenheid. Interessante tv. 

Wat ik me naderhand afvroeg: stellen de brave nonnen van Brecht hun bestaan an sich nooit in vraag? Wat is hun bijdrage aan de maatschappij? Wat doen zij voor het geluk van de medemens? Helpen ze de armen, de zieken, de lijdenden, de stervenden? Neen, noppes, nul, niks... Want...

Het zijn slotzusters die nooit buiten komen en hun tijd doorbrengen met bidden en zeep maken. Dat laatste omdat ze met iets de kost moeten verdienen want bidden alleen wordt niet goed betaald, of je moet Roger Vangheluwe heten. Maar Roger is geen non. De zeep is onder de merknaam TRAPPzeep te koop op de website van het klooster.