Ik oefen mij in verdwijnen
door mijn naam zacht uit te spreken
tot hij niets meer betekent
dan adem tussen twee stiltes.
Wat ik zeg, staat mij niets toe.
De woorden lopen voor mij uit,
keren zich om,
kijken mij aan alsof ik hun bedenker was.
Elke dag herschrijf ik mijzelf
in zinnen die aarzelen,
alsof waarheid alleen bestaat
bij gratie van correcties.
Ik ben wie ik denk te zijn
tot de taal mij tegenspreekt
en mij leert
hoe voorlopig een mens kan wonen
in zijn eigen stem.
Daarom zwijg ik niet.
Ik blijf proberen.
In elk woord leg ik mij neer
en sta ik weer op,
onaf,
maar hoorbaar.
.webp)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten