Ik vroeg ChatGPT een gedicht te schrijven in de geest en in de stijl van Hugo Claus. Hier volgt wat ik ontving:
Tijd om te zwijgen
Ik heb mijn jeugd begraven
onder natte kranten en dorre monden.
De dag lag open als een dier
dat zijn adem nog niet vertrouwde.
Woorden waren messen,
ik likte ze schoon aan mijn tong.
De liefde kwam te vroeg,
rook naar aarde en naar schuld.
Mijn lichaam leerde bidden
in kamers zonder God,
waar het licht zich schaamde
voor wat wij deden met de nacht.
Ik heb geleerd dat stilte liegt,
dat waarheid schor is
en altijd te luid.
Zelfs nu nog hoor ik haar krassen.
En toch blijf ik spreken,
tegen de muur, tegen mezelf,
alsof taal mij zal redden
van wat ik allang ben geworden.
.webp)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten