Over de gedachtenpolitie

In 1962 schreef Jef Geeraerts zijn eerste roman "Ik ben maar een neger". Niemand viel over die titel met het n-woord erin. 

Later, zo rond 1971, schreef Geeraerts "Tien brieven over liefde en dood", waarin opnieuw het woord neger voorkwam. Het boek werd nog in 2017 herdrukt zonder dat er één letter aan de oorspronkelijke tekst werd veranderd. Niemand stoorde zich aan de negers van Geeraerts. Echter...

Wat wel gebeurde: Geeraerts werd geschrapt uit de "Canon van Vlaanderen" omwille van zijn "kolonialistische geschrijf". 

Marnix Peeters wilde in 2014 – een kantelmoment – een roman publiceren die zich in de jaren '60 afspeelde toen het woord neger algemeen ingeburgerd was en zonder racistische connotatie door Jan en klein Pierke werd gebruikt. 

De uitgeverij die het boek zou uitgeven weigerde... omwille van dat "neger". Peeters schrijft er een stukje over in Het Laatste Nieuws van 12 oktober 2025. 

Niemand had het in 1960 over zwarten of Afro-Europeanen... Ik was negen en spaarde toen nog zilverpapier voor de missies en de negertjes van Congo. Komaan zeg...

Voor Peeters is 2014 dus een persoonlijk kantelmoment. Hét jaartal van de aanslag op zijn gedachten.

Inmiddels kregen nog talrijke andere gewone woorden de wind van voren: zigeuner, blanke, eskimo, mongool,... (vul maar aan).

Wie is die gedachtenpolitie? Het zijn de verwaande "progressieve" Guttmenschen die middels hun toegang tot de media de hele samenleving denken te mogen voorschrijven welke vocabulaire moet gebezigd worden.

Denken ze echt dat Jef met de klak en Marie met de sjakosj het woord neger gaan afzweren?

Jihadistische terreur verijdeld

Droevig om te vernemen dat drie moslims (of meer?) een jihadistische aanslag planden op de premier van België Bart De Wever en op de burgemeester van Antwerpen Els Van Doesburg en wellicht op nog andere politici.

Ook de Nederlandse politicis Geert Wilders was wellicht een doelwit van de terreurverdachten.

Volgens de media planden drie geradicaliseerde moslims een aanslag waarbij door middel van drones dodelijk springtuig tot bij de uitgekozen doelen zou gebracht worden

Het gaat om één aanslagpleger met een Marokkaanse achtergrond, één van Turkse en één van Tsjetsjeense origine. 

László Krasznahorkai

Vandaag in De Standaard wat Sam De Wilde schrijft over  László Krasznahorkai.

"We moeten hopen dat László Krasznahorkai nooit de Nobelprijs krijgt. Dankzij romans als Satanstango, De melancholie van het verzet en Oorlog en oorlog geldt de melancholieke Hongaar al enkele jaren als een outsider voor ’s werelds belangrijkste literaire onderscheiding. Krasznahorkais thema is de zelfkant van de maatschappij, en daar kunnen elf miljoen Zweedse kronen hem alleen maar van vervreemden. Dat de zeventigjarige winnaar van de International Booker Prize niet bepaald feelgoodliteratuur schrijft, is inmiddels genoegzaam bekend, maar voor wie er toch nog aan zou twijfelen: meteen op de eerste pagina van zijn nieuwe roman Herscht 07769 echoot het motto “Hoop is een vergissing” Dantes omineuze “Laat alle hoop varen”. In een Britse krant uitte hij ooit, wijzend naar een laptop, zijn teleurstelling over het resultaat van tienduizend jaar menselijke ‘vooruitgang’. Susan Sontag noemde Krasznahorkai ooit “de hedendaagse Hongaarse meester van de apocalyps” en zijn romans ademen existentiële hopeloosheid."

Een baaldag

Soms, heb ik last van een baaldag. Zelden, maar zo af en toe. Vandaag beleef ik een afschuwelijke baaldag. Ik heb het schijt aan mensen die huichelen en doen alsof iedere dag een feest is. Overloop de sociale media en het contingent der eeuwige gelukzaligen lacht je toe.

En wat ook de reden of de bron van mijn ongenoegen is, ik besef gelukkig dat er ook aan een baaldag een einde komt. Maar dat terzijde...

Jef Geeraerts en Marnix Peeters hadden het in hun geschriften over negers. Neen, niet over zwarten, of over Afrikanen of over Euro-Afrikanen of Afro-Europeanen – wat is het eigenlijk? – maar over negers. Zo platvloers als maar kan. Ik moet daar eens een stukje over schrijven.
 

Arme Robert Musil

Wat te denken over Robert Musil? Hij stierf op 62-jarige leeftijd in ballingschap in Genève in Zwitserland. Verpauperd en als schrijver onbekend want er werd van hem weinig uitgegeven en bijgevolg brachten zijn boeken hem weinig op. In 1938 verboden de nazi's zijn boeken in Oostenrijk en Duitsland.

Na wat te hebben gegrasduind in zijn dagboeken, die niet voor publicatie waren bestemd, maar uiteindelijk toch in druk verschenen en zelfs vertaald werden, dringt zich de vraag op of Musil niet een soort fou savant was. Iemand die door zijn omgeving niet werd begrepen maar wel tot een intellectuele elite behoorde.

Hij was tegelijkertijd ingenieur, militair, filosoof, psycholoog en wiskundige en probeerde die kennis in een alomvattend tekstueel verband als schrijver toe te passen.

Het gaat mij te veel inspanning en tijd vragen zijn dagboeknotities te doorploegen op zoek naar het doorgronden van wat hij precies bedoelde in notities die alle kanten tegelijk opgaan. In zijn dagboeken verzamelde hij persoonlijke notities en fictie door elkaar. Die ingewikkeldheid, denk ik, verklaart waarom hij als experimentele auteur niet gelezen werd. 

Leuven op een zaterdag

Vanzelfsprekend is het Leuven van vandaag niet meer "mijn" Leuven. Ik verliet de stad in 1972 toen ik verhuisde naar Haacht-Tildonk waar ik achttien jaar woonde alvorens me in 1989 in Tienen te vestigen.

Leuven werd een uitstapjesstad waar de cinéma's, de ketenwinkels, de restaurants en de tentoonstellingen me bleven lokken.

Vandaag met aangename voldoening gemerkt dat er op het Mathieu de Layensplein 's zaterdags nog steeds een brocant- en boekenmarkt wordt gehouden.

Ik kocht me werk van Robert Musil, Patrick Modiano en Jef Geeraerts.

Leuven, Grote Markt

Leuven, Tiensestraat

Het laatste avondmaal

Dieric Bouts

Na vele jaren "Het laatste avondmaal" van Dieric Bouts opnieuw bewonderd in Leuven. De eerste keer dat ik het zag was tijdens een uitstapje vanuit het Sint-Pieterscollege. Ik ben er daarna vele malen zelf gaan naar kijken tot ik Leuven verliet. 

De Leuvense Sint-Pieterskerk moet in niets onderdoen voor gereputeerde kathedralen elders, ook al geraakte de bouw nooit af. Opmerkelijk veel toeristen vandaag.

Sint-Pieterskerk Leuven

Holslag drukt zich verkeerd uit

Jonathan Holslag

Voor de verkiezingen van oktober 2024 beweerde Durf, een lokale onafhankelijke partij, dat ze de gemeentelijke belastingen niet zou verhogen.

Bij monde van kandidaat-burgemeester Jonathan Holslag wist Durf, toen al, wat het bij een overwinning zou doen voor de mensen van Tienen en wat het zou kosten. Dat alles – gefantaseerde begroting incluis – werd in een boekje van 160 pagina's gegoten met als titel het "Feniksplan".

Vandaag schiet er van die kiesbeloften niets meer over. De Standaard brengt vandaag een interview met Holslag waarin hij laat verstaan niet genoeg geld te hebben om te doen wat er moet gedaan worden om van "goed bestuur" te kunnen spreken. 

En... Ja, de gemeentelijke belastingen zullen stijgen. 

De begroting die in december 2025 over de Tienenaars zal worden  uitgerold is niet het moeilijkste wat Holslag ooit zal gedaan hebben. Een begroting maken is makkelijk. Het volstaat te weten hoeveel centen er in de portemonnee zitten en waaraan je die centen zal uitgeven. Meer is het niet. 

Wat dan wel moeilijk is? De keuze maken aan wat je het geld wil besteden. Een euro kan je maar één keer uitgeven. Als je een euro aan "kunst en cultuur" besteedt kan je die euro niet meer in de sociale woningbouw investeren of er een nieuw stedelijk zwembad mee kopen, of... of... of...

Zoals alle politieke partijen wil Durf en ook burgemeester Holslag iedereen tevreden stellen met het oog op de volgende verkiezingen. Het is dus niet de begroting maken die een moeilijke opgave is, maar wel de keuze wie je gelukkig gaat maken met het weinige geld waarover je beschikt en wie met lege handen zal achterblijven.  

Heerlijke fietstocht langs de Maas

Yvoir

De auto geparkeerd aan het SNCB-station van Yvoir en vandaar via de ravel in de richting van Dinant gefietst met de Dahon.

Het weer was magnifiek en het was prettig om met de niet-elektrische Dahon een tocht tot aan de Capitainerie en de Prieuré van Anseremme te ondernemen. Het kleine kerkhof aan de Prieuré is één van de mooiste van het land.

Heen en weer een tocht van ongeveer 30 km. Onderweg wat foto's genomen.

Heel interessant: vanaf Anhée kun je meer dan één tochtje beginnen. Naast wat ik vandaag fietste (Yvoir-Anhée naar Dinant en Anseremme), kun je via de ravel ook noordelijk naar Namen of westelijk via ravel "Ligne 150" naar Fosse. Kies je voor Fosse dan kom je voorbij Maredsous en Sosoye. 

Houx

SNCB Namur-Dinant

Dinant

Dinant Promenade

Anseremme

Prieuré d'Anseremme

Victor Boeckaerts overleden

Deze namiddag onze klassieke Beauvechain-wandeling gemaakt. Halfweg veel last gehad van de spinale stenose die me al heel lang kwelt.

Bij het thuiskomen een mail van David ontvangen met het bericht dat ere-gemeenteraadslid van Tienen, Victor Boeckaerts, overleed op 79-jarige leeftijd. Hij was al een tijd ziek. 

Tijdens de twee kiescampagnes (2006 en 2012) die ik voor de lokale afdeling van de SP.A ontwikkelde maakte ik met hem diepgaand kennis. Victor was een heel aangenaam mens.

Na Filip Deldime, Marc Soens en Patrick Grootjans is Victor Boeckaerts de vierde van de SP.A-politici van toen die overleed. 

Hoe stop je de immigratie?

België doet meer dan zijn best om mensen van vreemde herkomst op te vangen.

Volgens Statbel.fgov behoren in ons land 36% van de inwoners tot de groep "mensen van vreemde herkomst". Dat is bijna 4 op 10 mensen.

Van die groep heeft 22,1% de Belgische nationaliteit verworven door geboorte of nationalisatie. Daarnaast heeft 13,8 % een vreemde nationaliteit.

Ons land doet het dus behoorlijk goed. Zelfs beter dan landen waarvan men het aantal "vreemdelingen" hoger inschat:

• Frankrijk 19%
• Verenigd Koninkrijk 23%
• Duitsland 30,4
• Nederland 28%

 Iedere keer wanneer ik die cijfers van onze eigen Statbel bekijk, raak ik ervan overtuigd dat we te ver zijn gegaan. Nog eens, migranten zijn welkom indien nuttig en nodig en wanneer ze zich voortreffelijk integreren. Maar 36%... Trop is teveel.

De hamvraag blijft echter: hoe stop je die evolutie? Ik weet het niet. Wie denkt het te weten mag me een seintje geven.

Foto: het Noordstation in Brussel.

Carnet de voyage

Naast mijn gewone dagboek, vind ik het ook al jaren prettig om een reis-dagboek bij te houden, een "carnet de voyage" waarin ik noteer wat R. en ik bezoeken, ontdekken, beleven... Zo wordt het een aanvulling op de fotoboekjes die ik meestal na iedere reis maak en laat afdrukken bij de Hema. 

Ik maak er geen uitgebreide en tijdrovende reisreportages van maar eenvoudige notities en wat gedachten die een bezoek bij me uitlokken.

Hierbij als illustratie een bladzijde uit het "carnet de voyage" over een bezoek aan de Cevennen en Le-Puy-en-Velay in Frankrijk.

De Gazet van Tienen

Met af en toe een onderbreking heb ik tussen 2007 en 2024 een internetkrant volgeschreven. Eerst verscheen deze op de website van mijn uitgeverij Aqua Fortis, later op Facebook. 

De groepspagina op Facebook had zowat 3.000 leden en dat lijkt succesvol. Maar...

Wat ik geleerd heb is dat weinig mensen de tekst van een artikel tot het eind lazen. De reacties die lezers onder veel van de artikels plaatsten, toonden dat ze voorbarig reageerden nadat ze wel de titel maar niet het artikel zelf hadden gelezen.

Parels voor de zwijnen? Ik heb me vaak afgevraagd of het wel zin had ermee door te gaan. Wanneer ik dan aankondigde de digitale krant te zullen opdoeken, waren er wel altijd een aantal trouwe lezers die me schreven dat te betreuren want... voor velen was mijn Gazet van Tienen de enige bron van informatie die ze over eigen stad en streek raadpleegden. En zo bleef ik maar schrijven en schrijven tot eind 2024.

Hoe stop je de immigratie?

Op 1 januari 2024 hadden 5.181 van de 11.631 mensen in onze gevangenissen geen Belgische identiteitskaart op zak. Liefst 3.581 onder hen waren illegaal in ons land.

Het voorbeeld is slechts één van de prangende problemen die door de voortdurend groeiende immigratie veroorzaakt worden.

Vermoedelijk ziet iedereen ondertussen al lang in dat het zo niet verder kan en dat de immigratie best vlug aan banden moet worden gelegd. Hoe dat moet gebeuren is niet duidelijk.

Een volledige stop is daarom niet nodig, maar er moet alleszins naar een evenwicht worden gezocht. De bevolking in dit kleine land kan niet blijven groeien tot in het oneindige. Vanaf hoeveel inwoners is het genoeg? 12 miljoen? 14 miljoen? 16 miljoen?

Door de EU-wetgeving kunnen migranten die zich in de Schengenzone bevinden makkelijk – te makkelijk – van het ene land naar het andere migreren.

Op dit ogenblik valt in Tienen op hoe razendvlug de groep uit Afrika komende migranten aangroeit. Van waar komen die zo plotseling dat ze op korte tijd al 9% uitmaken van de inwoners van vreemde herkomst? Waar wonen ze, wat doen ze hier, van wat leven ze?

Tienen en de leefloners

Verleden jaar 2024 spendeerde de stad Tienen iets minder dan 5 miljoen euro aan het uitbetalen van leeflonen.

Hoeveel het dit jaar wordt, is nog enkele maanden wachten. Alleszins méér dan in 2024.

Wat het volgend jaar wordt? Ook alweer méér, want langdurige werklozen verliezen hun "dop".
 

Holslag en de belangenvermenging

Maakte de Tiense burgemeester zich schuldig aan belangenvermenging? Niet volgens provinciegouverneur Jan Spooren.

Toch had Tiens gemeenteraadslid Katrien Partyka groot gelijk toen ze bij diezelfde gouverneur een klacht tegen Jonathan Holslag indiende.

Er bleek namelijk dat Holslag's naam op de oorspronkelijke aanwezigheidslijst voorkwam. Bovendien had hij zelf de besluitvorming ondertekend. 

Alles wees dus op... belangenvermenging. Bijgevolg had Partyka op dat ogenblik groot gelijk toen ze daarover naar de gouverneur schreef. Zij deed haar werk zoals het van haar als oppositielid verwacht werd. Niet meer of niet minder.

Edoch, niet zodra was de klacht verzonden of de aanwezigheidslijst werd gecorrigeerd. Holslag's naam verdween van de lijst en de aanwezigen verklaarden dat hun burgemeester wel degelijk de kamer had verlaten toen er gestemd werd.

Wat Katrien "la belle" naderhand moest verduren op de Facebookpagina van meneer Holslag tart de verbeelding. Alle modder die de "Tiense intellectuele elite" in voorraad had, kreeg ze over haar blonde lokken uitgestort. En de burgemeester liet begaan. Had hij er heimelijk plezier in?

Een dagboek?

Het is soms om er het spreekwoordelijke schijt van te krijgen als je ziet hoe velen op de sociale media om het even wat publiceren en zich niet bekommeren om de waarheid. Vooral als ze reageren op wat anderen schreven en dat doen door overlopende emmers stinkende modder over iemands hoofd te kieperen.

Enkele jaren reeds noteer ik mijn gedachten in een dagboek. Ik hou ervan met een pen te schrijven. Het levert een andere dynamiek op en een andere manier van denken dan wanneer je een tekst op een laptop tikt.

Ik leg later wel uit waarom ik dit digitale dagboek publiceer. Dat het hier in blogvorm verschijnt heeft er mee te maken dat ik me van de sociale media afkeerde. Ik heb geen account meer op Facebook of op andere virtuele baggerpodia.